OKUMAZ YAZMAZ

OKUMAZ YAZMAZ



29.01.2024

İlk baskısı 2023 yılında Can Yayınlarından çıkan Agota Krsitof'un Okumaz Yazmaz isimli kitabı öylesine denk geldiğim kitaplardan... Bazen Kitap kitabı çağırır, denir ya… Biraz da öyle oldu.

Hacmi küçük olmasına rağmen içinde büyük büyük cümleler var aslında. Basit, yalın ama bir o kadar da derin, anlamlı bir içeriğe sahip bu kitapçık.

Çünkü acıyla, sıkıntıyla, sürgünle yoğrulmuş bir hayat tecrübesinden damıtılıyor kelimeler. -işin doğrusu her kitap öyle bir bakıma.- Daha çok da yazma çabası göze çarpıyor. Yatılı okul yıllarından kitabın yayınlandığı yıllara ve daha sonraki yıllara uzanan zorlu bir yürüyüş var. O zorlu yürüyüşteki tecrübeler bir bir not alınıyor ve daha sonra da tecrübe olarak okuyucuya aktarılıyor. Bu tür kitapların güzel bir yanı da; tecrübeyle sabit gerçekler olması... Yaşanmış acı tecrübeler yani...

Agota Kristof’un Okumaz Yazmaz kitabı benim için bu yönüyle öylesine rastlayıp okuduğum önemli kitaplardan oldu. İyi ki de olmuş.
Kitapta; "Nasıl yazar olunur" sorusuna verilen cevap aslında çok yalın ve de her şeyi özetler mahiyette:
-“Peki nasıl yazar olunur?”
-“Yazdığınız şeye inancınızı asla yitirmeden , sabır ve kararlılıkla yazarak yazar olunur.” (s:37)

Evet, "öncelikle yazmak gerekir elbette" diyor yazar. Sonra da; "yazmaya devam etmek..." İlave ediyor: "kimsenin umurunda değilken bile." -burası önemli-
Son olarak; dikkatimi çekiyor sığınmacı kampı yıllarını "sosyal çöl, kültürel çöl" kavramıyla dile getiriyor olması. Evet; sosyal çöl, kültürel çöl...

İnsan okumaz yazmaz ama hayattaki her tecrübeyi okur yazar...
Ne dersiniz?

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

KIRMIZI KAR

Resim
  KIRMIZI KAR 2023 yılının 6 Şubat’ı saat 04.17’de yaşanan o büyük deprem felaketinin hem teknik, hem ekonomik, hem sosyolojik, hem psikolojik hem de sanat ve edebiyat yönüyle ele alınması son derece önemli... Nitekim büyük felaketten bu yana yerli-yabancı birçok tahlil, tespit ve yorum yapıldı; yığınlarca rapor hazırlandı. Yapılmalı da, buna kimsenin itirazı yok. Lakin yaşanan bu büyük acının, yapılan gözlemlerin ve edinilen tecrübelerin gelecek kuşaklara aktarılması ve aynı acının tekerrür etmemesi de bir o kadar önemli. Bunun en önemli yolu ise sanat-edebiyattan geçiyor. Mesela bu acının ve yaşanan tecrübelerin sinemaya aktarılmasından tutun da roman ve hikâyelere konu edilmesine varıncaya kadar birçok mecraya taşınması gerekir. Hakeza müziğinin yapılması da öyle... Tabii hiç şüphesiz en önce bu yaraların bir güzelce sarılması ve vatandaşın huzura kavuşturulması daha önemli. İşte böylesi bir duyarlılıkla bu büyük felaketi her depremzede gibi iliklerine varıncaya kadar yaşaya...
Devamı

"KAR YAĞARKEN" BİR KUŞAĞIN YAŞADIKLARI ROMAN OLDU

Resim
  "KAR YAĞARKEN" BİR KUŞAĞIN YAŞADIKLARI ROMAN OLDU 25.10.2024 Bayağı bir zamandır ara verdiğim roman okumaya bir yazar dostumuzun yayınlanan yeni kitabıyla yeniden başladım. Daha çok hikayeleriyle tanıdığımız Selvigül Kandoğmuş Şahin'in Okur Kitaplığı'ndan yeni çıkan (Ağustos 2024) Kar Yağarken romanıyla yani.  Üniversiteli yıllardan beri yazdıklarını takip ediyorum. Akıcı bir üsluba sahip Selvigül Kandoğmuş Şahin'in kendine has bir hikaye tarzı var. Edebiyat dünyamızın  özgün  kalemlerinden biri. Tabii deneme kitaplarının yanı sıra resim çalışmaları da var. Yani anlayacağınız sanatını davasına adamış ve bu yönde adeta bir aktivist gibi hem yaşayan hem de yazan dert, dava sahibi bir yazar, sanatçı  Selvigül Kandoğmuş Şahin. Uzun bir süredir bir dönem romanı üzerinde çalıştığından haberdardım. Söz konusu kendi kuşağımız olunca heyecanlanıyor insan haliyle ve bir an önce yazılanları okumak istiyor. Kitabın yayınlandığını duyunca Kitapyurdu'ndan sipariş vermek i...
Devamı

Hep Bir UĞULTU ile Dolaştım Bu Şehirde…

Resim
Hep Bir UĞULTU ile Dolaştım Bu Şehirde … 02.11.2024 “Kulaklarda bir uğultu Şu gökyüzüne çarpıp gelen Mahşer çığlığı. Duasız nefesler Kadavra kokan insanlar Kendi yüzünden utanmış Maskelere sığınan cesetler. Zaman bir sarkacın ardına gizlenmiş Bereketsiz şimdi ömürler.” İsmi yaman ama şimdilerde her tarafından acı akan bir şehirden bahsediyorum. Bu şehirde hala büyük acılar var.    Her geçen gün hasarın boyutu, acının, hüznün derinliği daha yakından hissediliyor. Deprem olalı bir buçuk yılı geçti ama yaralar henüz sarılabilmiş değil. Birkaç gün geçirdiğim Adıyaman’da hergün o acıları içinde yaşayan yüzlere tanıklık ettim.    Geleceğe dair umutları zayıflayan insanlarla konuştum. Şehrin genç insanlarıyla beyin fırtınasında bulundum. Okullarda öğrencilerle buluştum, yöneticileriyle biraraya geldim. Şehrin birçok yerinde hala yıkık/yıkılmayı bekleyen binalar var. Her tarafta enkaz, toz, toprak, moloz… Ama herşeye rağmen ağır aksak da olsa    bu acı şehirde ayak...
Devamı