SON İYİ ŞEYLER

 SON İYİ ŞEYLER




19.04.2021

İftardan sonra kütüphaneyi karıştırırken kitaplar arasına sıkışmış rahmetli Ahmet Kekeç’in “son iyi şeyler”i ile karşılaştım. Kitaptaki kayda bakılırsa 2001 yılının son günü okumuşum ve Kekeç kırklı yaşlarda o zaman.
Tekrar bir solukta okudum. Ama bu sefer Kekeç aramızdan ayrılalı henüz birkaç ay olmuş. Yirmi yılı gerilere sardım… Akıcı bir üslubu var Kekeç’in. Öykülerden bohem, hüzün, aşk, umut… oluk oluk akıyor. Değişik bir atmosferde yol alıyorsunuz öykülerle. Genelde yağmurlu havalar var. Bulutlar hep kurşuni… Sular akmıyor, çöpler bir dağ gibi birikmiş yıllara götürüyor sizi. Yoksulluk, çaresizlik diz boyu… Zaten öykü sizi mezarlıkta karşılıyor; varın gerisini siz düşünün. Ne bileyim yeniden okuduğumda bir tuhaf oldum. Ve içimde keşkeler döndü dolaştı.
En son Kekeç’le Üsküdar Balaban Tekkesi önünde ayaküstü sohbet ederken; edebiyat dünyasının kendisini görmemezlikten geldiğinden yakınmıştı. Hüseyin Karaca, Hüseyin Akın, Orhan Gazi Gökçe de vardı. Belki haklıydı. Gazetecilikten çok edebiyatı önemsediği belliydi lakin vaktinin çoğu gazete köşelerinde polemik yazıları yazmakla geçiyordu. Bir roman yazdığından bahsetmişti, sanırım vefatından kısa bir süre önce yayınlandı o roman; Ulufer olsa gerek. Türkiye’de köşe yazarlığı politika ve politikacıların arkasını toplamaktan öteye geçmiyor maalesef. Buna köşe yazarlığı mı, yoksa kalem tetikçiliği mi desek, bilemiyorum.
O kısa ayaküstü sohbetinde daha neler neler konuştuk… Kısa bir süre sonra Kekeç’in aramızdan ayrılacağını nerden bilecektik.
Bu duygularla 20 yıl aradan sonra yeniden bir solukta okuduğum Kekeç’in ‘son iyi şeyler’in son sayfasındaki o eski kaydın altına şu notu düştüm:
“Keşke edebiyat vadisindeki yolculuğuna köşe yazarlığı gölgesini düşürmeden devam etseydin be Ahmet abi!...”


Ne diyelim; rahmet olsun Ahmet abi…


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

KIRMIZI KAR

Resim
  KIRMIZI KAR 2023 yılının 6 Şubat’ı saat 04.17’de yaşanan o büyük deprem felaketinin hem teknik, hem ekonomik, hem sosyolojik, hem psikolojik hem de sanat ve edebiyat yönüyle ele alınması son derece önemli... Nitekim büyük felaketten bu yana yerli-yabancı birçok tahlil, tespit ve yorum yapıldı; yığınlarca rapor hazırlandı. Yapılmalı da, buna kimsenin itirazı yok. Lakin yaşanan bu büyük acının, yapılan gözlemlerin ve edinilen tecrübelerin gelecek kuşaklara aktarılması ve aynı acının tekerrür etmemesi de bir o kadar önemli. Bunun en önemli yolu ise sanat-edebiyattan geçiyor. Mesela bu acının ve yaşanan tecrübelerin sinemaya aktarılmasından tutun da roman ve hikâyelere konu edilmesine varıncaya kadar birçok mecraya taşınması gerekir. Hakeza müziğinin yapılması da öyle... Tabii hiç şüphesiz en önce bu yaraların bir güzelce sarılması ve vatandaşın huzura kavuşturulması daha önemli. İşte böylesi bir duyarlılıkla bu büyük felaketi her depremzede gibi iliklerine varıncaya kadar yaşaya...
Devamı

"KAR YAĞARKEN" BİR KUŞAĞIN YAŞADIKLARI ROMAN OLDU

Resim
  "KAR YAĞARKEN" BİR KUŞAĞIN YAŞADIKLARI ROMAN OLDU 25.10.2024 Bayağı bir zamandır ara verdiğim roman okumaya bir yazar dostumuzun yayınlanan yeni kitabıyla yeniden başladım. Daha çok hikayeleriyle tanıdığımız Selvigül Kandoğmuş Şahin'in Okur Kitaplığı'ndan yeni çıkan (Ağustos 2024) Kar Yağarken romanıyla yani.  Üniversiteli yıllardan beri yazdıklarını takip ediyorum. Akıcı bir üsluba sahip Selvigül Kandoğmuş Şahin'in kendine has bir hikaye tarzı var. Edebiyat dünyamızın  özgün  kalemlerinden biri. Tabii deneme kitaplarının yanı sıra resim çalışmaları da var. Yani anlayacağınız sanatını davasına adamış ve bu yönde adeta bir aktivist gibi hem yaşayan hem de yazan dert, dava sahibi bir yazar, sanatçı  Selvigül Kandoğmuş Şahin. Uzun bir süredir bir dönem romanı üzerinde çalıştığından haberdardım. Söz konusu kendi kuşağımız olunca heyecanlanıyor insan haliyle ve bir an önce yazılanları okumak istiyor. Kitabın yayınlandığını duyunca Kitapyurdu'ndan sipariş vermek i...
Devamı

Hep Bir UĞULTU ile Dolaştım Bu Şehirde…

Resim
Hep Bir UĞULTU ile Dolaştım Bu Şehirde … 02.11.2024 “Kulaklarda bir uğultu Şu gökyüzüne çarpıp gelen Mahşer çığlığı. Duasız nefesler Kadavra kokan insanlar Kendi yüzünden utanmış Maskelere sığınan cesetler. Zaman bir sarkacın ardına gizlenmiş Bereketsiz şimdi ömürler.” İsmi yaman ama şimdilerde her tarafından acı akan bir şehirden bahsediyorum. Bu şehirde hala büyük acılar var.    Her geçen gün hasarın boyutu, acının, hüznün derinliği daha yakından hissediliyor. Deprem olalı bir buçuk yılı geçti ama yaralar henüz sarılabilmiş değil. Birkaç gün geçirdiğim Adıyaman’da hergün o acıları içinde yaşayan yüzlere tanıklık ettim.    Geleceğe dair umutları zayıflayan insanlarla konuştum. Şehrin genç insanlarıyla beyin fırtınasında bulundum. Okullarda öğrencilerle buluştum, yöneticileriyle biraraya geldim. Şehrin birçok yerinde hala yıkık/yıkılmayı bekleyen binalar var. Her tarafta enkaz, toz, toprak, moloz… Ama herşeye rağmen ağır aksak da olsa    bu acı şehirde ayak...
Devamı