ANAYURT OTELİ

 ANAYURT OTELİ

18.06.2024

Bayram vesilesiyle sıla-i rahimde bulunduğum Karadeniz bölgesinde Aylak Adam yazarı Yusuf Atılgan'ın Anayurt Oteli'nin son sayfasını okurken içime bir hüzün çöktü, boğazımda acı acı düğümler oluştu. Yurdum insanının o acılı manzarası gözümde canlandı. Okunan bir kurgu, bir roman, bir hayat öyküsü idi nihayetinde ama gene de içinde gerçeklikler barındırmıyor değildi. Hayat böyle bir şey idi.  Daha doğrusu böyle hayatlar göz ardı edilmemeliydi. 

Evet, Anayurt Oteli'nde yurdum manzaralarına şahit oluyoruz. Bir oteli yönetmenin bir ülkeyi yönetmekten pek de farklı olmadığına tanıklık ediyoruz.  Zebercet otelin merkezinde yer alıyor. Tam bir sosyolojik tahlil ve de sade bir hayat var otelde. Dedik ya yurdum insanının manzaraları... 

Bir günlük okur gibi olup bitenleri günü gününe, saati saatine takip ediyorsunuz. İnsanlığın farklı bir yüzünü otelde, otel odalarında, mutfakta, temizlikte... görüyorsunuz. Farklı bir öykü dili, girift bir tahlil ve de sade bir üslup var Atılgan'ın. Müstehcen kavramlar ve tasvirler yönüyle biraz Ahmet Altan'ı anımsatıyor. Yoksa Ahmet Altan bu yönüyle Yusuf Atılgan'ı mı hatırlatıyor demeliydim, bilemedim.

Farklı bir yaklaşım, farklı bir hikaye örgüsü var.

İyisi mi biz dönelim kendi hikayemize, öykümüze, romanımıza... Kendi gerçekliğimize, kendi hayatımıza dönelim. Kendi otelimizde kendi ellerimizle şekillendirdiğimiz yaşam gerçekliğimize dönelim ve yol alalım geleceğe.

"Bir oteli yönetmekle bir kurumu, geniş bir işletmeyi, bir ülkeyi yönetmek aynı şeydi aslında. İnsan kendini, olanaklarını tanımaya, gerçek sorumluluğun ne olduğunu anlamaya başlayınca bocalıyordu, dayanamıyordu. Ülkeleri yönetenler iyi ki bilmiyorlardı bunu; yoksa bir otel yöneticisinin yapabileceğinden çok daha büyük hasarlar yaparlardı yeryüzünde. Defteri kapadı. Ne gereği vardı artık bunları yazmanın ya da birkaç satır yazıp bırakmanın?" (S:125)